RSS

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Χρεοκοπία της Οικονομίας ή του Ελληνικού Μοντέλου Σταλινισμού - Κρατικισμού

Ζούμε την πτώση του ελληνικού σταλινισμού και την κατάρρευση και πτώχευση του σοβιετικού τύπου ελληνικού κράτους και των κατεστημένων του!

Ζήσαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου σαν θεατές, από απόσταση. Με συμπάθεια για τις χρεoκοπημένες (από κάθε πλευρά: οικονομική, πολιτική, κοινωνική), ανατολικές χώρες και τους λαούς τους, που έμπαιναν πλέον ρακένδυτοι και δια της βίας ουσιαστικά (ως ηττημένοι) στον ωμό καπιταλισμό της Δύσης.
Έχουν περάσει εικοσιένα ολόκληρα χρόνια και συνειδητοποιούμε ότι η χρεωκοπία της Ελλάδας δεν είναι τίποτα άλλο από την κατάρρευση του δικού μας σταλινισμού και όλων των εκφάνσεών του! "Αδύνατον", θα ανακράξουν πολλοί, εμείς "ανήκομεν εις την Δύση εδώ και 65 χρόνια" ή ότι είμαστε καπιταλιστική χώρα, (έστω μπανανία, θα παραδεχτούν ψιθυριστά πολλοί, αλλά καπιταλιστική μπανανία) και μάλιστα τοιαύτη χώρα ως μέλος του σκληρού ενιαίου νομισματικού πυρήνα της ενωμένης Ευρώπης! Έτσι νομίζαν κάποιοι ή μήπως ο κρατικός σταλινισμός ήταν το κοινό ένοχο μυστικό όλων μας σε αυτή τη χώρα;


Μία φορά και ένα καιρό...

1. Νικητές και Προδομένοι...

Η ιστορία μας αρχίζει το 1944. Στο πλευρό των νικητών του πολέμου κι όμως γίναμε χαρτάκι πάνω σ´ ένα τραπέζι στα χέρια της αδίστακτης συμμαχικής ηγεσίας - συμμορίας: Ρούζβελτ, Στάλιν και Τσώρτσιλ μοίρασαν τον νέο κόσμο πριν το τέλος του πολέμου. Το χαρτάκι "Ελλάς" που επέστρεψε ο Στάλιν στον Τσώρτσιλ έλεγε 90-10 (για την Αγγλία γινόταν δεκτή η κυρίαρχη επιρροή 90/100 στην Ελλάδα και για την Ρωσία ένα συμβολικό 10/100). Αντίστροφη επιρροή προέβλεπε το χαρτάκι ονόματι "Σερβία", όπως είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια και όπως αποδείχτηκε ιστορικά βεβαίως. Το μοναδικό πρόβλημα για την χώρα μας ήταν ότι ο ελληνικός λαός έβγαινε νικητής και υπερήφανος από τον πόλεμο, τοποθετημένος μαζικά (κατά το 90/100 δηλαδή) στην ιδεολογία του φυσικού του πολιτικού και γεωγραφικού χώρου που ήταν τα Βαλκάνια και η ανατολική Ευρώπη. Αυτοί θα ακολουθούσαν τη Σοβιετική οδό και ήταν σαφές ότι το σύστημα του ισχυρού κράτους δεν θα ενοχλούσε κανέναν Έλληνα να το εφαρμόσει, αν του το επέβαλαν οι σύμμαχοι και μάλιστα σε μια χώρα ρημαγμένη από τον πόλεμο.
´Ισως είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να μελετηθεί περισσότερο ιστορικά, πως εξελίχθηκαν δηλαδή ψυχολογικά κυρίως και όχι τόσο πολιτικά (ως γνήσιοι κομμουνιστές δηλαδή), οι Έλληνες, μέσα στα ακραία δύσκολα χρόνια του πολέμου, να θαυμάζουν και να ταυτίζουν την νίκη κατά του ναζισμού με την εγκαθίδρυση στην Ελλάδα ενός προστατευτικού κρατισμού σοβιετικού τύπου και μιας ισχυρής λαϊκής προοδευτικής κυβέρνησης, ταυτισμένης με το μονοκομματικό, "πανταχού παρόν" και "τα πάντα πληρούντος" κράτους.
Η νέα ηγεσία του πλανήτη έστησε άμεσα ένα σκηνικό πλήρους ανατροπής αυτής της προοδευτικής ιδεοληψίας των Ελλήνων, χωρίς να υπολογίσει ότι μια από τις κρίσιμες παρενέργειες όσων ακολούθησαν, θα ήταν η ενίσχυση στην πράξη της ελληνικής άποψης περί πανίσχυρου κράτους και μάλιστα σοβιετικού τύπου, με την διαφορά ότι ιδεολογικά αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν ένα σταλινικού μεν τύπου, ακροδεξιό όμως αστυνομικό κράτος αρχικά, μια στρατιωτική Χούντα στη συνέχεια και ένα δεξιό κράτος του χωροφύλακα αμέσως μετά, ως το 1981.
Στάλιν και Τσώρτσιλ έστησαν τον εμφύλιο και ένα πανίσχυρο ακροδεξιό αστυνομικό κράτος, με τον βασιλιά, τους δοσίλογους και τους μαυραγορίτες της κατοχής ως κυρίαρχη κυβερνητική τάξη. Οι αμερικάνοι ανέλαβαν στην συνέχεια την πλήρη διακυβέρνηση της "αποικίας" τους και με ενέργειες όπως το σχέδιο Μάρσαλ ενίσχυσαν την άποψη των Ελλήνων ότι σε αυτή τη χώρα θα επιζήσουν μόνο όσοι εξαρτώνται από το κράτος: όσοι διοριστούν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι πριμοδοτηθούν από αυτό ως βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εργολάβοι κλπ. Οι υπόλοιποι έπρεπε να φύγουν μετανάστες σε δύση και ανατολή, αν ήθελαν να ζήσουν σαν άνθρωποι, όπως και έγινε.
Η εμμονή πλέον των Ελλήνων να θέλουν το κράτος και όχι μια ελεύθερη δυτικού τύπου αγορά σαν μοχλό της ανάπτυξης και της προόδου τους κυριάρχησε μέχρι το 1981. Με το μικρό διάλειμμα του Γεώριου Παπανδρέου μόνο, αυτό το πανίσχυρο κράτος - δικτατορία ουσιαστικά σοβιετικού τύπου σε όλα τα επίπεδα (πολιτική, οικονομία, κλπ) το διαχειρίστηκε η δεξιά. Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και στους δικούς της εκπροσώπους, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπήρξε βαθιά χαραγμένη στο πιστεύω τους αυτή η μονεταριστική λαϊκή απαίτηση για ατελείωτο κράτος, όλα έπρεπε να ανήκουν στο δημόσιο, σαν σε μία απέραντη Σοβιετική δημοκρατία! Έτσι όταν ο Καραμανλής έθεσε το νέο Σύνταγμα σε δημοψήφισμα το 1974 δημιούργησε τον απίθανο θεσμό των κρατικών, δημόσιων πανεπιστημίων, που υπήρχαν μέχρι τότε μόνο στις σοβιετικές χώρες! Και δεν το έκανε από λαϊκισμό αλλά εκ πεποιθήσεως, αφουγκραζόμενος την λαϊκή απαίτηση, σε ένα σχετικά ανώδυνο φυσικά πολιτικό ζήτημα.
Μέχρι το 1981 όλα τα μέσα παραγωγής παρέμεναν στο κράτος με αποτέλεσμα να εμφανίζονται και τα γνωστά φαινόμενα ανεξήγητης λατρείας κομμουνιστών υποτίθεται πολιτικών προς το πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ποιος δεν θυμάται το "Καραμανλής ή τανκς" και άλλα), ο άνθρωπος εκπλήρωνε το δικό τους πολιτικό όνειρο σε μια χώρα του σκληρού νατοϊκού πυρήνα...
Μοναδική εξαίρεση υπήρξε η ναυτιλία που ξέγυγε από τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, ως η πρώτη παγκοσμιοποιημένη από τότε οικονομική δραστηριότητα και ως ένα σημείο και ο τουρισμός, επίσης διεθνοποιημένος ως δραστηριότητα. Δεν είναι τυχαίο και το ότι οι Έλληνες μεγαλούργησαν σε αυτούς τους τομείς, που κατάφεραν να ξεφύγουν σε μία διεθνοποιημένη αγορά και το ότι ακόμα και σήμερα χωρίς αυτά τα δύο έσοδα στην οικονομία της η Ελλάδα θα κατέρρεε αμέσως σαν χάρτινος πύργος!
Τα θαλασσοδάνεια στους υπό πτώχευση "βιομήχανους" της δεκαετίας Καραμανλή απλά απέδειξαν την άρνηση της κρατικής πολιτικής εξουσίας να επιτρέψει την δημιουργία υγιούς ελεύθερης αγοράς στην Ελλάδα.
Τις δεκαετίες ως το 1980, αλλά και τα επόμενα τριάντα χρόνια εντός της ευρωπαϊκής ένωσης, δημιουργήθηκαν όλα τα κατεστημένα των δημόσιων υπάλληλων ή κρατικοδίαιτων επαγγελμάτων, όπως και σε όλες τις σοβιετικές δημοκρατίες που οδήγησαν και στην μετέπειτα χρεωκοπία τους.
Πως να τα απαριθμήσει κανείς διατηρώντας την ψυχραιμία του; Έχουμε λοιπόν κατ´ αρχήν το απίστευτο κατεστημένο των αρχιερέων και της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τους οργανισμούς του δημοσίου, τους περίφημους συναιτερισμούς των δημοσίων υπαλλήλων που μοιράζονται απίστευτες οικοδομικές εκτάσεις, τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα (μεγάλο-εργολάβοι του δημοσίου, φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, φορτηγά κλπ) και κάθε είδους δημόσια, κρατικά ιδρύματα και ασφαλιστικά ταμεία με εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλων.

2. Η χαμένη ευκαιρία της "Αλλαγής" του 1981

Η μεγάλη πολιτική ανατροπή της "αλλαγής" του 1981, του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν και η οριστική απώλεια κάθε ιστορικής ευκαιρίας να αλλάξει πραγματικά η αυτοκαταστροφική πορεία της Ελλάδας. Η απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης έφερε στο δημόσιο εκατοντάδες χιλιάδες νέους της "άλλης" παράταξης. Ήταν η εξ´ εφόδου κατάλληψη του κράτους από την δημοκρατική παράταξη, το "payback", όπως θα έλεγαν και οι αμερικάνοι, του λαού, για τα 50 χρόνια εκτός εξουσίας, που έγινε όμως με την διόγκωση του δημοσίου σε ένα απίστευτο μέγεθος, ισοδύναμο πλέον με μία αξιοπρεπή Σοβιετική δημοκρατία όπου όλοι εργάζονται στο δημόσιο ή για το δημόσιο. Η λαϊκή επιθυμία 50 ετών να γίνουν όλα κρατικά γινόταν επιτέλους πραγματικότητα! Ακόμα και οι χρεωκοπημένες βιομηχανίες αντί να κλείσουν κρατικοποιούνται και γεννιέται ο φοβερός θεσμός των "προβληματικών" επιχειρήσεων, δηλαδή του προβληματικού κράτους, που υπέγραφε την μελλοντική χρεωκοπία του και έθαβε ακόμα μια φορά τα όνειρα κάθε νέας μορφής επιχειρηματικότητας από τους νέους πολίτες του. Δημιουργούνται οι λεγόμενες ΔΕΚΟ, η κρατική πολεμική βιομηχανία, νέες τράπεζες του δημοσίου, νέα δημόσια ιδρύματα, Πανεπιστήμια και εταιρείες του δημοσίου. Τα λεγόμενα "ρετιρέ" σε αμοιβές και καλοπέραση γίνονται ο παράδεισος της κοματικής νομενκλατούρας, των μελών του κόμματος και των πολιτών με "μπάρμπα στην Κορώνη" που διορίζει κατά χιλιάδες το νέο πολιτικό καθεστώς.

Τα σχέδια συνεργατών του Ανδρέα με όραμα για μια άλλη Ελλάδα, όπως ο Γεννηματάς και ο Τρίτσης τα μεταμορφώνουν οι κομματικοί λοχαγοί σε μηχανισμούς βολέματος στο δημόσιο της κομματικής αριστοκρατίας, όπως οι αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση που καταντάνε ένας όγκος εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων δήμων, κοινοτήτων και νομαρχιών με απίστευτες αμοιβές και κρατικά προνόμια. Ακόμα και στην υγεία εγκαταλείπονται μεγάλα νοσοκομεία των πόλεων που ελέγχονται από το δεξιό ιατρικό κατεστημένο, για να σπαταληθούν απίστευτα κονδύλια ίδρυσης νέων νοσοκομείων σε απίθανες περιοχές, όπου θα διοριστούν οι νέοι κομματικοί μηχανισμοί (δεν θυμίζει καθόλου διεφθαρμένο σταλινικό σοβιετισμό!).

Το τελειωτικό έγκλημα για την χώρα γίνεται εξ´ονόματος των αγροτών: είναι η εποχή για την δική τους εκδίκηση στους προνομιούχους δημόσιους υπαλλήλους: Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξασφαλίζει τα μεσογειακά προγράμματα και ουσιαστικά τον θεσμό των αγροτικών επιδοτήσεων από την ευρωπαϊκή κοινότητα. Οι γεωργοί και οι ψαράδες γίνονται πλέον και αυτοί κρατικοδίαιτοι: η ενταξή τους στο κρατικό δημόσιο ουσιαστικά θα τους εξασφαλίσει απίστευτα προνόμια και εισοδήματα για τα επόμενα 40 χρόνια! Χαμηλότοκα θαλασσοδάνεια από τις κρατικές τράπεζες, ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις με τεχνητά διογκομένα εικονικά προϊόντα και καλλιέργειες και τελικά νεοπλουτισμός και διαφθορά μιας τάξης αδικημένης, αλλά παραγωγικής για μισό αιώνα... Το 2010 η χώρα χωρίς αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα και αλιεύματα εισάγει τα πάντα από το εξωτερικό, οι εναπομείναντες αγρότες επιδοτούνται παράτυπα και δεν καλλιεργούν πλέον τίποτα ή παράγουν προϊόντα άχρηστα μεν, επιδοτούμενα δε. Φυσικά πολύ σύντομα χωρίς δάνεια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις δεν θα υπάρχει καμία αγροτική παραγωγή πλέον. Η πτωχευμένη αλιεία το 2010 έμεινε στα χέρια των καταστροφικών συρόμενων εργαλείων (τράτες) που μετράνε μέρες ύπαρξης πριν επιβληθεί η οριστική παύση της χρήσης τους από την ευρωπαϊκή ένωση.

Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της σταλινικής κρατικής μας παράνοιας αποτελεί και το εξής: Ο Ανδρέας διαπίστωσε από την πρώτη μέρα το 1981, έχοντας αναλάβει και το υπουργείο Άμυνας, ότι οι μονάδες των όπλων του στρατού "στόχευαν" προς το εσωτερικό της χώρας και όχι προς τα σύνορα για ευνόητους λόγους! Τι δουλειά είχαν τα άρματα μάχης και το πυροβολικό κλπ έξω από την Αθήνα και όχι στα βόρεια σύνορα ή στον Έβρο; Παράλληλα κυκλοφόρησαν φήμες ότι επίκειται στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του φιλοσοβιετικού Παπανδρέου από τα λεγόμενα "σταγονίδια", τους χουντικούς στρατηγούς και συνταγματάρχες που είχε διατηρήσει ο Αβέρωφ μετά την Χούντα και τώρα προστάτευε ο Καραμανλής ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αρνούμενος να υπογράψει την αποστρατεία τους από την νέα κυβέρνηση... Η απάντηση του Ανδρέα ήταν να κόψει κομματάκια όλες τις κρίσιμες μονάδες των όπλων και να τις διασπείρει κατά μήκος όλων των συνόρων της χώρας, εξουδετερώνοντας κάθε απειλή να πιαστεί η κυβέρνηση στον ύπνο από ένα κίνημα της πιτζάμας (έτσι αποκαλούσαν τότε τον κίνδυνο νυχτερινού πραξικοπήματος στο Πεντάγωνο). Εννοείται ότι αυτή η κίνηση δημιούργησε τεράστιο οικονομικό κόστος συντήρησης όλων αυτών των στρατοπέδων και διέλυσε το αξιομαχό τους. Το πρόβλημα ήταν ότι στις μελλοντικές κυβερνήσεις κανείς δεν ξανασχολήθηκε με αυτό το ζήτημα που ήταν μία προσωρινή λύση ανάγκης όταν έγινε. Αντίθετα οι πολιτικοί του μέλλοντος βρήκαν καλή την ιδέα "κάθε πόλη και στρατόπεδο" για να ενισχύσουν τις τοπικές οικονομίες και να εισπράξουν επιπλέον ψήψους των ντόπιων κοινοτήτων, φορτώνοντας αμύθητα έξοδα στο δημόσιο και διαλύοντας κάθε έννοια πολεμικής ετοιμότητας και συντονισμού του στρατού.
Ο Σημίτης δε έφτασε στο απίθανο σημείο να εφαρμόσει την συνταγή και στα πανεπιστήμια: κάθε απίθανη κομόπολη απέκτησε το δικό της ΤΕΙ (1997 με 2004) ικανοποιώντας τις τοπικές κοινωνίες και διορίζοντας χιλιάδες μέλη του κόμματος και ψηφοφόρους στα δημόσια ΤΕΙ, χρεώνοντας με αμύθητα ποσά κατασκευής και λειτουργίας τους το τέρας του δημοσίου.

Στις τρεις κυβερνήσεις Παπανδρέου (1981,1985,1993) ενώ διατηρούνται και επεκτείνονται όλα τα προνόμια των κρατικών υπαλλήλων και τα ως τότε κατεστημένα επαγγέλματα, παράλληλα αυξάνονται οι συντάξεις, δημιουργούνται όμως και συντάξεις γεροντοπλουτισμού, με απίστευτες αποδοχές, όπως στους υψηλόβαθμους δημόσιους υπάλληλους, δικαστικούς, τραπεζικούς, στρατιωτικούς κλπ και παράλληλα δίνονται απίστευτες δυνατότητες πρόωρων συντάξεων σε ηλικίες μικρότερες των 50 - 55 ετών. Δημιουργείται έτσι ένας πληθυσμός πολυθεσιτών συνταξιούχων (!) που γίνονται περιζήτητοι στην αγορά εργασίας ακόμα και από το ίδιο το δημόσιο (!) που τους επαναπροσλαμβάνει σε κρατικές διευθυντικές θέσεις υπονομεύοντας και τα ασφαλιστικά ταμεία και την αναζήτηση εργασίας από νέους εργαζόμενους.
Ταυτόχρονα ο ιδιωτικός τομέας, η μοναδική ελπίδα πραγματικής ανάπτυξης, όπως θα αποδειχθεί δεκαετίες μετά, για τη χώρα, αφήνεται στην τύχη του: οι εργαζόμενοι στο έλεος των εργοδοτών τους με όλο και λιγότερα δικαιώματα και από το 1987 σε διαρκή λιτότητα και μείωση δυνατοτήτων εργασίας.
Οι νέοι δεν έχουν σχεδόν καμία δυνατότητα δημιουργίας νέων επιχειρήσεων και οι επενδύσεις σε τομείς τεχνολογίας και ανάπτυξης είναι ανύπαρκτες. Αντίθετα επιδοτούνται όλοι οι ήδη προβληματικοί μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγάλο-εργολάβοι και οι πραγματικά τεράστιες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που θα άλλαζαν πραγματικά την Ελλάδα, μένουν στο ράφι γιατί:
1) Αυτό θα απαιτούσε τη διάλυση της κρατικής γραφειοκρατίας και συνεπώς την απόλυση των γραφειοκρατών και των κερδοσκόπων, δηλαδή θα έθιγε κατεστημένα 50 ετών.
2) Θα έθιγε τα κατεστημένα των νεόπλουτων τάξεων των μερικών εκατοντάδων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που κυβερνάνε την χώρα ως μαφιόζικες οικογένειες και δεν ανέχονται να ξεπηδήσουν νέοι άνθρωποι με νέες πρωτοποριακές ιδέες και (θεός φυλάξει) να προκόψουν κιόλας φτιάχνοντας νέα σύγχρονα επιχειρηματικά συμφέροντα.
3) Θα δημιουργούσε υγιή αγορά εργασίας καταργώντας κλειστά επαγγέλματα και θα αποδείκνυε την αχρηστία εκατοντάδων χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων που δεν παράγουν τίποτα χρήσιμο για τον τόπο.

Δύο μόνο παραδείγματα που είναι χαρακτηριστικά της πορείας προς την κατάρρευση είναι η χρήση του κρατικού μονοπώλειου στις αερομεταφορές για τον διορισμό των πιο υψηλόμισθων και προνομιούχων κομματικών (πάντα) δημόσιων υπαλλήλων και για την δωρεάν μεταφορά ετεροδημοτών ψηφοφόρων από τα κόματα στις εκλογές, ανεξαρτήτως χρημάτων, που ήταν βεβαίως ένας απίστευτος πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή αντί για κρατικό μονοπώλειο στις ακτοπλοϊκές γραμμές, (γιατί εκεί ποιος κρατικός υπάλληλος θα πήγαινε να ταλαιπωρηθεί;) δίνονται επίσης απίστευτα ποσά επί δεκαετίες σε κάτι απίθανους μαφιόζους που παριστάνουν τους ντόπιους μικρό - εφοπλιστές με τα σαπάκια τους να έχουν αναλάβει το πολύτιμο έργο της συγκινωνιακής σύνδεσης της νησιωτικής Ελλάδας, κλέβοντας αμύθητα ποσά και καταδικάζοντας στην μόνιμη παρακμή την οικονομία νησιών που θα ήταν μικροί παράδεισοι ανάπτυξης, αν ανήκαν σε άλλη χώρα.
Ένα τρίτο παράδειγμα είναι ο τρόπος που ανακάλυψαν οι κομματικοί λοχαγοί του ΠΑΣΟΚ για να στηρίξουν την παράνομη ευρωπαϊκή επιδότηση της επαρχίας σε έργα, επινοώντας μια μέθοδο που δεν έχει καταργηθεί φυσικά μέχρι σήμερα και ενοχοπιοείται για την δημιουργία απίστευτης ανισορροπίας και υπανάπτυξης στη χώρα.
Πρόκειται για τον απίθανο θεσμό (μοναδικό στον κόσμο, θέλω να πιστεύω, με εξαίρεση τα σοβιέτ και πάλι αμφιβάλω αν θα έφταναν ως εκεί...) των ετεροδημοτών, όπου με δύο λόγια αλλού κατοικεί κανείς και αλλού έχει δικαίωμα να ψηφίζει! Αυτό σημαίνει ότι η Αθήνα των πέντε εκατομυρίων κατοίκων λαμβάνει από το κράτος και την Ένωση κονδύλια υποδομών για δύο εκατομύρια κατοίκους και ζει στην καθημερινή εξαθλίωση της ποιότητας ζωής και την υπανάπτυξη (γιατί ποιος θα επενδύσει τα λεφτά του σε μια πόλη με άθλιες υποδομές, ξεπερασμένη και μίζερη καθημερινότητα;). Παράλληλα η κομματική αριστοκρατία της επαρχίας εισπράτει αφθονία χρημάτων για να ικανοποιηθούν και οι πιο τρελές απαιτείσεις βολέματος, διορισμών, επιδοτήσεων κρατικοδίατων εργολάβων και κάθε άλλου απίθανου κρατικοδίαιτου θεσμού: ας μην ξεχνάμε τις τέχνες, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, όπου το τρελό πάρτυ κρατικών επιχορηγήσεων ιδιωτικών ή μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων, καλλιτεχνών, ιδιωτικών θεάτρων, εκδηλώσεων, συλλόγων, αθλητικών ομοσπονδιών, μέχρι και ποδοσφαιρικών ομάδων της Α εθνικής, συνεχίζεται επί δεκαετίες με κριτίρια μόνο κομματικά ή στην καλύτερη περίπτωση τοπικιστικά (πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν όλοι πρέπει να σητίζονται από αυτό το παντοδύναμο σταλινικό κράτος;).

3. Η δεκαετία του 1990

Ιστορικά την δεκαετία του ´90 ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της διαφθοράς: συγκυβέρνηση 1989, οικουμενική 1990, κυβέρνηση Μητσοτάκη 1991, ας μείνουν καλύτερα έτσι ασχολίαστες, απλά ως κυβερνήσεις διαφθοράς, αυτή ήταν η μεγαλύτερη προσφορά τους άλλωστε στον τόπο...

4. Το μεγάλο κόλπο των ασφαλιστικών ταμείων

Η διαφθορά των κυβερνώντων τη δεκαετία του ´90 επέτρεψε να γενικευτεί ένα φαινόμενο εγκληματικής μεταβίβασης χρημάτων των ασφαλιστικών εισφορών του ΙΚΑ στους εργοδότες: οι κομματικά προστατευόμενοι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα μπορούσαν πλέον να παρακρατούν τις εισφορές των υπαλλήλων τους στο ΙΚΑ χωρίς νομικές συνέπειες και έτσι να κρατάνε ζωντανές τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις τους και να πλουτίζουν. Με μία κήρυξη χρεωκοπίας την κατάλληλη στιγμή τα χρέη στο ΙΚΑ χάνονται και ο πλουτισμένος απατεώνας ιδρύει άλλη εταιρία στο όνομα της συζύγου και ξεκινάει νέα "πυραμίδα" κατά του ΙΚΑ.
Η στήριξη των κομματικά προστατεόμενων εργοδοτών - εργολάβων από το σταλινικό κράτος μας, με την απευθείας κλοπή των χρηματικών εισφορών των εργαζομένων συνεχίζεται κανονικότατα μέχρι σήμερα το 2010! Φτάσαμε μάλιστα σε τέτοιο σημείο ηθικής κατάπτωσης που αν απευθύνουμε την ερώτηση σε κυβερνητικό στέλεχος θα απαντήσει "τι ζητάτε τώρα να κλείσουμε και τις τελευταίες ιδιωτικές εταιρίες στην Ελλάδα απαιτώντας την πληρωμή εισφορών στο ΙΚΑ;" Στη Δύση "του άγριου και ανεξέλεγκτου από το κράτος καπιταλισμού εκεί που οργιάζει η κερδοσκοπία της αγοράς", όπως θα έλεγαν σήμερα οι φίλοι μας του ΚΚΕ, όπως για παράδειγμα στην Αγγλία, οι εταιρίες εδώ και χρόνια υποχρεούνται κάθε μήνα να καταθέτουν σε ένα λογαριασμό τράπεζας το μισθό του εργαζόμενου και σ´ έναν δεύτερο το ακριβές ποσό της ασφαλιστικής εισφοράς για το ταμείο του εργαζόμενου. Δεν συζητάμε για τις συνέπειες αν ένας επιχειρηματίας αφήσει απλήρωτους αυτούς τους λογαριασμούς έστω και για ένα μήνα! Στην χώρα μας η κλοπή συνεχίζεται...
Εδώ δεν μπορούμε να μην προσθέσουμε ότι σε κανένα άλλο μη σοβιετικό κράτος δεν διαχειρίζεται κατά το δοκούν κάθε κυβέρνηση τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Σε αντάλλαγμα μάλιστα πετάξανε, ήδη από την δεκαετία του '80, ένα χαρτάκι μέσα στα ταμεία ότι το πανίσχυρο ελληνικό κράτος και το δημόσιο εγγυάται τις συντάξεις των Ελλήνων ότι κι αν συμβεί! Και έτσι πήρανε τα λεφτά και φύγανε για να καλύψουν τις άπειρες μαύρες τρύπες της σπατάλης. Και συνεχίζουν μέχρι σήμερα...
Η προσφορά του Σημίτη μάλιστα ήταν ένας απίστευτος νόμος που αν δεν κάνουμε λάθος ισχύει ακόμα, που προβλέπει ότι το 10/100 του αποθεματικού κάθε ταμείου θα βρίσκεται μόνιμα στο χρηματιστήριο. Με την διαφορά ότι από τότε το χρηματιστήριο πέφτει άρα για όσους ξέρουν αριθμητική πρέπει να έχουν μηδενιστεί πλέον όλα τα αποθεματικά όλων των ταμείων: το 2010 ένας υπουργός εργασίας ονόματι Λοβέρδος, Από αυτούς που σχεδίασαν και ψήφισαν τον τότε νόμο μας ενημέρωσε κατάλληλα δηλώνοντας ότι στα ταμεία "δεν υπάρχει σάλιο..."Οι ειδικοί λένε ότι εν έτη 2010 μιλάμε για ένα τρισεκατομύριο κρυφό έλλειμα των ταμείων, δηλαδή τόσα λεφτά θα έπρεπε να υπάρχουν κανονικά...
Η απίθανη παρέα του Κώστα Καραμανλή του νεότερου έσωσε ρεσιτάλ διαφθοράς όταν πήγαν να μετατρέψουν τα έσοδα των ταμείων (γιατί πλέον αποθεματικό δεν είχε μείνει) σε δομημένα ομόλογα, σε μία επιχείρηση ωμής λεηλασίας, δείχνοντας ότι η κρατική διαφθορά είχε φτάσει πλέον τον τόπο στο τέλος του: στην πλήρη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.

5. Ο Μίστερ Ζήμενς και Δολοφόνος του Ελληνικού Νομίσματος

Και φτάνουμε σε αυτόν που όχι άδικα χαρακτηρίστικε ως ο "αρχιερέας της διαφθοράς", πριν φυσικά τον ξεπεράσουν οι επόμενοι: 1996 - 2005, οι κυβερνήσεις Σημίτη!
Εδώ υπάρχει ένα νέο δεδομένο που τροποποιεί λίγο την απέραντη αμερικανική κυριαρχία του ελληνικού κράτους τα προηγούμενα χρόνια. Δέκα χρόνια μετά την ένταξη στην Ένωση διαπιστώνεται μέσα στην δεκαετία του ´90 μία σταδιακή πλήρη μονοπωλιακή απορρόφηση όλου του κρατικού προϊπολογισμού από τις Γερμανικές εταιρείες: η Ζήμενσς σε μεταφορές, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νοσοκομειακά μηχανήματα, μετρό, παντού δηλαδή, άλλες γερμανικές εταιρίες στο στρατιωτικό υλικό (υποβρύχια, φρεγάτες, άρματα μάχης, πυρομαχικά κλπ) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Η Ελλάδα ανήκει πλέον και πάλι (οικονομικά τουλάχιστον) στους Γερμανούς!
Αποδεικνύεται στην δεκαετία του 2010 ότι τα πάντα γινόντουσαν από τότε το '90 και μετά, από τους διεφθαρμένους Γερμανούς με υπερτιμολογήσεις και απίστευτες μίζες σε όλο τον κρατικό και κομματικό μηχανισμό και σε όλα τα κόμματα! Επιτέλους οι πρώην συνάδελφοι της ανατολικής Γερμανίας έδειχναν το δρόμο στους δικούς μας διευθαρμένους σταλινικούς όλων των κομμάτων.
Η συσσώρευση χρημάτων στις τάξεις των προνομιούχων της νέας εικοσαετίας, δηλαδή μεγαλοσυνταξιούχων του δημοσίου, δημοσίων υπαλλήλων - ρετιρέ, αγροτών, μεγάλο-ιδιοκτητών ακινήτων, εργολάβων και άλλων κρατικοδίαιτων βιομήχανων φέρνει την φούσκα του χρηματιστηρίου το 2000, όπου όλοι οι απίστευτοι κομματικοί -σημιτικοί "δημοσιοκράτες" μιλάνε για λαϊκό καπιταλισμό, όπου όλοι θα πλουτίσουν αγοράζοντας μετοχές του κάθε απίθανου απατεώνα μεγάλο-εργολάβου, έως ότου χάνονται μέσα σε μερικές μέσες ολόκληρες περιουσίες, προς όφελος λίγων μεγάλο - εργολάβων και η πυραμίδα καταρρέει αφήνοντας όσους πίστεψαν το παραμύθι πολύ φτωχότερους...
Χάθηκε τότε μια πραγματική ευκαιρία για την οικονομία της Ελλάδας να χρηματοδοτήσει την ίδρυση χιλιάδων νέων επιχειρήσεων, αλλάζοντας το καθεστώς απαγόρευσης επενδύσεων που ισχύει μέχρι σήμερα στη χώρα και δίνοντας δουλειά στις νέες γενιές και κίνητρα στις ακόμα νεότερες να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ανταγωνιστικές διεθνώς γνώσεις και ικανότητες... Η περίσσεια χρήματος που εμφανίστηκε τότε είχε έναν αιώνα να υπάρξει και δεν προβλέπεται να την ξαναδούμε στη δική μας γενιά...
Ακολούθησε το 2004: το τρελό πάρτυ της μίζας και της σπατάλης των Ολυμπιακών έργων. Ένας ακόμα πλουτισμός των κρατικών μεγάλο - εργολάβων για έργα μιας χρήσεως και εγγυημένης χρεωκοπίας. Παράλληλα ο μεγάλο - ιδεατισμός των κυβερνώντων της εποχής εκείνης (μην πείτε ότι θυμηθήκατε τον σταλινισμό πάλι γιατί θα σας μαλώσω!) χόρταινε με απίστευτες γιγαντο - κατασκευές του κράτους όπως η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου για την οποία Ευρωπαίος φίλος μας δήλωσε ότι "Χαίρομαι πολύ να βλέπω ένα μεγάλο έργο που συνδέει το Τίποτα με το Πουθενά!"
Η αρχή του τέλους της ελληνικής οικονομίας υπογράφτηκε από το χέρι του Κωνσταντίνου Σημίτη με την κατάργηση της ελληνικής δραχμής και την είσοδο της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: το ευρώ χρηματοδότησε για 10 χρόνια την οικονομία της Γερμανίας και τα ελληνικά προϊόντα έχασαν την ανταγωνιστική τιμή τους. Η πρωτοφανής ακρίβεια σάρωσε τα εισοδήματα και για πρώτη φορά παρουσιάστηκε πρόβλημα πτώσης του τουρισμού, που παύει πλέον να έχει την ελκυστική τιμή της δραχμής.
Το οικονομικό αδιέξοδο υποχρέωσε τον Σημίτη να εγκαταλήψει πρόωρα μεσ' την νύχτα την διακυβέρνηση, προϊδεάζοντας για τη θύελλα που ερχόταν σύντομα...
Μέσα σε δέκα χρόνια αποδείχτηκε ότι όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δεν αντέχουν άλλο να χρηματοδοτούν την γερμανική οικονομία με το ευρώ. Αν δεν κόψουν δικό τους πληθωριστικο νόμισμα θα μείνουν όλοι μόνιμα χρεωκοπημένοι!

6. Η Κυβέρνηση της Ραφήνας (όπως λέμε "του βουνού!" ή καλύτερα "της εξοχής!")

Το 2005 οι Έλληνες βρέθηκαν να δανείζονται φτηνά (το μόνο καλό που προέκυψε από το ευρώ) και από παντού, για να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια του ευρώ ή οι πιο φιλόδοξοι για να πάρουν μια γεύση της μεγάλης ζωής των σαλονιών της Ευρώπης, που τους είχε υποσχεθεί η παντοδύναμη κρατική μηχανή.
Για μία ακόμη φορά το ελληνικό κράτος θα χάσει την ευκαιρία να αλλάξει την αυτοκαταστροφική του πορεία με κυβέρνηση Καραμανλή του νεότερου αυτή τη φορά. Θα χαθεί η ευκαιρία να χρησιμοποιηθεί αυτή η πληθωρική ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών, (που καλούσαν τον κάθε περαστικό και τον φόρτωναν με πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια) και μάλιστα με τα πολύ χαμηλά επιτόκια τότε, υπέρ της πραγματικής οικονομίας που έπρεπε επιτέλους κάποια γενιά στην Ελλάδα να χρηματοδοτηθεί και να αντιμετωπιστεί ευνοϊκά για να την φτιάξει: την σύγχρονη βιολογική γεωργία, τις μεταποιητικές επιχειρήσεις εξαγωγών προϊόντων, τις καινοτόμες νέες μικρές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, τις νέες σύγχρονες επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, τις νέες μικρές οικολογικές τουριστικές μονάδες, τα σύγχρονα αυτόνομα πανεπιστημιακά ιδρύματα νέων επαγγελμάτων περιζήτητων στην αγορά εργασίας και τόσα άλλα... Τα λεφτά χάθηκαν, έγιναν κατανάλωση, δάνεια επιβίωσης, δάνεια για να αποκτήσει ο κάθε άνεργος μια δική του δουλειά και δάνεια χλιδής και σπατάλης, γενικώς δάνεια κάθε είδους, δημιουργώντας ως το 2009 μια ολόκληρη γενιά χρεοκοπημένων νοικοκυριών, χρεοκοπημένων Ελλήνων. Ας μην μιλήσουμε σε τι νούμερα φτάνει το 2010 το ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων πολιτών...
Παράλληλα η κατάρρευση του σταλινικού γίγαντα, του χρεοκοπημένου πλέον κρατικού κατεστημένου πλησίαζε. Εκτεθειμένος απέναντι στους ευρωπαίους με τα πλαστά στοιχεία που τους έδινε για την πορεία της οικονομίας και με πλήρη αδυναμία οποιασδήποτε πλέον οικονομικής διακυβέρνησης ο Καραμανλής εγκαταλείπει και αυτός με την σειρά του πρόωρα την διακυβέρνηση με το στίγμα του ανίκανου, του αποτυχημένου και του ιστορικά πιο διευθαρμένου πρωθυπουργού που γνώρισε ο τόπος μετά την Χούντα.

7. Ο Σωτήρας των Ξένων Δανειστών της Ελλάδας: 2009 - Γεώργιος Α. Παπανδρέου

Το 2009 η "Wall Street" και οι ευρωπαϊκές τράπεζες ανέλαβαν την διακυβέρνηση της Ελλάδας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου τον νεότερο... Το σύνθημα των εκλογών μάλιστα ήταν χαρακτηριστικό των προσδοκιών των Ελλήνων από την επόμενη κυβέρνηση του παντοδύναμου ως τώρα σταλινικού μας κράτους: "Μην ανησυχείτε, λεφτά υπάρχουν!..." Ήταν όμως πολύ αργά για θαύματα και οι εξελίξεις είχαν δρομολογηθεί προ πολλού από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας: Αμερική και Wall Street, Γερμανία, Γαλλία και ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα.
Ο κίνδυνος της άμεσα επερχόμενης χρεωκοπίας της Ελλάδας και της ανάδειξης ενός πολιτικού κινήματος ή πολιτικού που θα ακολουθούσε το παράδειγμα της Ισλανδίας και θα έλεγε το περίφημο "δεν πληρώνουμε κανέναν από τους δανειστές μας να πάνε όλοι στο διάολο", έκανε τους πάντες στα χρηματοπιστωτικά τους μεγαθήρια να χύνουν κρύο ιδρώτα. Έτσι η λύση Παπανδρέου επιβλήθηκε με ανακούφιση μετά τις σχετικές συμφωνίες κυρίων.
Το πρόβλημα είναι ότι και πάλι οι μεγάλες δυνάμεις υποτίμησαν τον ελληνικό λαό. Η αξιοπρεπειά μας δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνουμε η αιτία καταστροφής του ευρωπαϊκού οράματος ( έστω έτσι όπως το κατάντησαν) με οποιοδήποτε κόστος για το λαό μας: το ξαναλέμε και το τονίζουμε: με οποιοδήποτε κόστος κανένας Έλληνας δεν θα αναλάμβανε να διαλύσει την Ενωμένη Ευρώπη. Άρα η συνωμοσία εναντίον μας πέφτει στο κενό για μια ακόμα φορά στην ιστορία...
Παραμένει όμως το ζήτημα του τέλους της ελληνικής σταλινικής κρατικίστικης νοοτροπίας: αυτή η φοβερή νοοτροπία ότι το δημόσιο πρέπει να αναλαμβάνει τον πολίτη από την στιγμή που θα γεννηθεί και να του εξασφαλίζει σχολείο, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό, διορισμό στο δημόσιο και καριέρα μεγαλοστελέχους, προνόμια, αργομισθία, σπίτι, εξοχικό, σκάφος, συναιτεριστικά τσάμπα οικόπεδα, δωρέαν περίθαλψη, πρόωρη υψηλή σύνταξη, δεύτερη σύνταξη (επικουρική), διορισμό των παιδιών του στο δημόσιο και πάει λέγοντας... Αυτό το όνειρο πότε θα δεχτεί να το εγκαταλείψει ο Έλληνας και να πει στα παιδιά του να μάθουν να παράγουν κάτι στη ζωή τους και να στηριχθούν σε αυτό για να φτιάξουν περιουσία, οικογένεια κλπ;

Η μυστική συμφωνία του Γ. Παπανδρέουθα υπ φαίνεται ότι προβλέπει το "στίψιμο της λεμονόκουπας" για λίγα χρόνια, στραγγίζοντας στην κυριολεξία τους Έλληνες από οτιδήποτε έιχαν αποκτήσει οι προηγούμενες γενιές (περιουσιακά στοιχεία) μέσα απο την απόλυτη εξαθλίωση των αμοιβών, την ανεργία και την ακραία άμεση και άμεση υπερφορολόγηση. Όταν αυτά δεν θα γίνονται άλλο ανεκτά απο τον πληθυσμό και θα υπάρξει πρόβλημα ακραίων ανεξέλεγκτων αντιδράσεων της κοινωνίας θα γίνει το επόμενο απαραίτητο βήμα.


8. Το άμεσο μέλλον της Ελλάδας: "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν"

Οι ξένες τράπεζες και οι ευρωπαίοι δανειστές της Ελλάδας έχουν δεσμεύσει σε εμάς περίπου 200 δισ ευρώ. Χρειάζονται ένα μικρό διάστημα να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα που τους απέμειναν. Αμέσως μετά και ενώ υποτίθεται ότι όλα έχουν τακτοποιηθεί μέχρι το 2024 με την επιμήκυνση του μνημονίου με το ΔΝΤ και την Ένωση, ο Γ. Παπανδρέου θα προκηρύξει εκλογές και θα εγκαταλήψει την πολιτική για να διοριστεί σε υψηλότερο διεθνές ή ευρωπαϊκό αξίωμα, όπως η θέση του Γ.Γ. του ΟΗΕ.
Η κυβέρνηση που θα προκύψει θα έιναι "μια συμμαχία των προθύμων", δηλαδή κάποια παλιά και νέα κόμματα τα οποία θα στηρίξουν κυβέρνηση τεχνοκρατών, η οποία και θα αναλάβει να υπογράψει την επίσημη κήρυξη χρεοκοπίας της Ελλάδας και της στάσης πληρωμών, της δήμευσης τραπεζών, καταθέσεων, πιθανά και μέρους ιδιωτικών περιουσιών και ότι άλλο περιλαμβάνει μια καραμπινάτη χρεωκοπία. Εννοείται ότι η Ένωση θα καλύψει τα νώτα της αφήνοντας την Ελλάδα μέσα σε ένα είδος προσωρινής παρένθεσης (ειδικό νέο καθεστώς για χρεωκοπημένα μέλη).

Η χώρα που θα προκύψει μετά την Ελλάδα του 2011 θα έιναι κάτι τελέιως καινούργιο. Ο λαός μας δεν δίστασε ποτέ να μπει σε μεγάλες περιπέτειες και να κυνηγήσει δύσκολα οράματα, όταν κάποιος μπορούσε να τον εμπνεύσει με ένα αξιόλογο όραμα για το μέλλον. Το σοκ της πτώσης του κρυφού μας οράματος επί 70 χρόνια θα είναι πρωτόγνωρο. Η ευχή όλων είναι να βρούμε επιτέλους σαν χώρα τον παραγωγικό δρόμο μας στον ελεύθερο κόσμο, όπου διακρίνονται τόσες δεκαετίες όσοι Έλληνες αναγκάστηκαν κάποτε να εγκαταλήψουν τη χώρα. Διαφορετικά ίσως να είμαστε οι επόμενοι...

4 σχόλια:

  1. Η Ελλάδα ήταν η μακροβιότερη Σοβιετική Δημοκρατία!

    Πάντως, το "όπου κωμόπολη και ΤΕΙ" δεν ήταν πατέντα του Σημίτη.
    Ενδεικτικά αναφέρω πως τα ΤΕΙ Καρπενησίου τα έφτιαξε το 1977 ο τότε καρπενησιώτης Υπουργός Παιδείας του Καραμανλή, ο Χρυσόστομος (αλλά πολύ βρωμόστομος, αν και θεολόγος απ' τη Σχολή της Χάλκης) Καραπιπέρης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βαθίτη, Χρόνια Πολλά και Κλαή Χρονιά!
    Βλέπεις κι εσύ λοιπόν, μέσα από την κατακρύμνηση του νεοελληνικού μύθου, την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αν και δεν είναι εύκολο, έστω αργά και σταθερά, κάτι μπορεί να γίνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασκαρδαμυκτί είναι εντυπωσιακό ότι τελικά το ιστορικό όραμα του ελληνικού λαού να γίνει μια σοβιετική δημοκρατία το υλοποίησαν ο Καραμανλής και ο Ανδρέας μετά την μεταπολίτευση, με 50 χρόνια καθυστέρηση δηλαδή και μάλιστα όταν ήδη το σύστημα κατέρρεε σε αυτές τις χώρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ορεινέ το ερώτημα είναι αν θα ακολουθήσουμε την μοίρα των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, όπου 20 χρόνια μετά την πτώση του κρατισμού - σταλινισμού όλα εξακολουθούν να είναι φτωχά και χρεωκοπημένα, χωρίς πραγματική ανάπτυξη και με τις λίγες πλουτοπαραγωγικές πηγές στα χέρια των μεγαλομαφιόζων... Αυτό είναι το μέλλον μας και ίσως να μην είναι και τόσο αισιόδοξο.
    Για την ακρίβεια πιστεύω ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας αποδωθεί δωρεάν, όλα θα πρέπει να τα ξανακερδίσουμε από την αρχή.
    Το ερώτημα είναι αν ένας γηρασμένος και απογοητευμένος πληθυσμός θα μπορούσε να αγωνιστεί σήμερα, να υποφέρει, να πεινάσει, να ματώσει, να στερηθεί τα πάντα, να επαναστατήσει και να σαρώσει τους πάντες και τα πάντα, (όπως έκαναν όλοι οι προγονοί μας) για να ξανακερδίσει πίσω την χώρα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή